رنگين كمان زيباي من...........

        اگر مي دانستي چقدر دوستت دارم..............

                          هرگز براي آمدنت ...........................

                                باران را بهانه نمي كردي...................

                                                     هرگز.............................

                                                دوستت دارم عشقم

 دوست دارم چون                تنهاترين ستاره ي زندگي مني

دوست دارم چون                 تنهاترين مصرع شعر مني

دوست دارم چون                 تنهاترين فكر تنهايي مني  

دوست دارم چون                 زيباترين لحظات زندگي مني

دوست دارم چون                 زيباترين روياي خواب مني

دوست دارم چون                 زيباترين خاطرات مني

دوست دارم چون                 به يك نگاه عشق مني

باران كه مي بارد تو مي آيي         باران گل . باران نيلوفر

باران مهرو ما ه و آئينه                  باران شعر و شبنم و شبدر

باران كه مي بارد تو در راهي         از دشت شب تا باغ بيداري

از عطر عشق و آشتي لبريز          با آب و آسمان و جاري 

غم مي گريزد  غصه مي سوزد   شب مي گذرد سايه مي ميرد

تا عطر آهنگ تو مي رقصد            تا شعر باران تو مي گيرد

از لحظه هاي تشنه ي بيدار          تا روز هاي بي تو باراني 

غم مي كشد ما را و مي بيني   دل مي كشد ما را تو مي داني 

                تقديم به تك ستاره ي قلبم 

                          عشقم در عشق تو

 تقديم به عشم كه شانه هايش تكيه گاه بي قراري هاي من است

تهي و خالي از هر چه چشمانت بيداد مي كرد به ياد دارم

روزگاري را كه در كوچه پس كوچه هاي دلت قدم بر

مي داشتم زماني كه احساس مي كردم در خلوت

سرايت مانند رويا ماندگارم و امروز سالها مي گذرد

كه نگاه دريايي ات را گم كرده ام و مانند ماهي

كوچكي دور از آب چه معصومانه جان دادم..........

عشق یعنی خاطرات بی غبار

                                             دفتری از شعر و از عطر بهار

عشق یعنی تمنا یک نیاز

                                            زمزمه ای از عاشقی با سوز و ساز

عشق یعنی چشم خیس مست او

                                            زیر باران دست تو در دست او

                  پرستوی عاشق..........

 در میان این همه تلاطم نامهربانی کنج عزلت می نشینم و سیرت عشق

راتفسیر می کنم.روزگاریست که نه غمش تمامی دارد و نه خوشی اش

ادامه!اما چه کنم که ساز عشق در گوش من نواخته شده و شیدایم

کرده است.پس مجبورم روز گار را با همه خوبیها و بدی هایش سپری

 کنم شب تا صبح کوچه را با قدمهای ممتد طی می کنم.ذهنم مشغول

اوست.خواب به چشمانم نمی آید گویی آسمان را هم هوای گریستن است

روی گذشته بر می تابم وبه سویش می روم.دستم روی زنگ میرود. آن را

نمی فشارم با خود می گویم:عاشقی یعنی دوری.یعنی غم و اندوه.

یعنی شیدایی......و باز هم این قدمهای من است که فاصله ها را دور

و دور و دورتر می کند

                                   همیشه در وجودمی

           مصرعی از قلب من با مصرعی از قلب تو

      شاه بیتی می شود در دفتر دیوان عشق